[Existentiële Zorg is in onze praktijk de naam die wij gebruiken in plaats van 'Geestelijke Verzorging'; de laatste aanduiding van de beroepsgroep vinden wij te beperkt, omdat het lichaam hier lijkt te zijn 'opgelost'... wat ons een vreemd gevoel geeft... Hetzelfde geldt voor de benaming 'psychotherapie', waarbij het lichaam vaak een ondergeschoven kindje lijkt... In de Existentiele Zorg speelt het Tastzintuiglijke daarentegen een belangrijke rol. [Zie ook onder het kopje Tastzintuiglijke Beeldende Therapie elders op deze website.]

Dat wij, overigens noodzakelijkerwijs, wel enig begrip hebben voor de traditie, blijkt uit het gegeven dat wij lid zijn/waren van de VGVZ, Vereniging van Geestelijk Verzorgers in Zorginstellingen en van de Beroepsvereniging NVPA, het Nederlands Verbond voor Psychologen, psychosociaal therapeuten en Agogen. Wij moeten toegeven dat dit geen garanties geeft voor resultaten in de toekomst.]

=============

 

De professional in de Existentiële Zorg probeert in de begeleiding te zoeken naar een positie tussen de (psycho)therapeut en de 'geestelijk verzorger'. Waar de psychotherapeut een werkterrein vindt in de psyche, de geest van de mens, daar vindt de traditionele geestelijk verzorger heil in de religie. Oftewel in de 'grote verhalen' zoals die zijn te vinden in bijvoorbeeld het christendom , het humanisme, boeddhisme etcetera.

De Existentiële Zorg wil die verhalen niet zien als een soort blauwdruk om over het leven te leggen. Zo'n blauwdruk is vaak een belemmering in het kijken naar en het ervaren van het bestaan, waarbij zo'n 'gestolde' visie de cliënt en de begeleider gevangen zou kunnen houden binnen de kaders van de al te bekende paden in het (over)leven.

Zo speelt ook het lichaam, het lijf -als essentieel in ons bestaan- een belangrijke rol in de Existentiële Zorg.  (zie ook Haptonomiek)

Immers, wij ervaren ons bestaan in en aan ons lichaam, via onze zintuigen. De ervaring hier gezien als wezenlijk element van ons leven. Daarnaast zijn er de 'overstijgende zaken' (transcendentie, spiritualiteit). Het kijken naar die overstijgende kant in ons bestaan vraagt om een open en creatieve houding, waarbij zelfreflectie onontbeerlijk is. Die creatieve richtkracht in de relatie tussen cliënt en begeleider staat haaks op een standpunt waaruit de beweging verdwenen is. De creativiteit richt zich daarom op het vernieuwende leven, in het voortdurend herijken van het bestaan van de kwetsbare mens.

 

Ieder van ons is geboren... Dat lijkt een open deur, maar in dat gegeven zit veel betekenis: door onze geboorte zijn we on-enig geworden. Sterker nog, we worden geboren als de Ander, waar er eerst een één-organisme is, daar wordt de moeder de ander voor het kind en het kind wordt de ander voor de moeder...Niet alleen onenig dus met onze moeder, nee, ook met onze nieuwe omgeving, onze wereld, waar we eerder in symbiose in onze 'eigen' baarmoederlijke wereld huisden zonder noodzaak onszelf te moeten redden... In die vitale eenzaamheid echter, in Wederzijdse Zorg (!), ligt onze existentie die ook vraagt om die wederzijdse zorg (nabijheid, relatie). Op die relatie is de Existentiële Zorg gericht.