Buren
Buurman Debbelman was weg van drank en duiven.
Hij woonde bijna in zijn fietsenhok waar ook zijn duiven, zijn huisschildersmateriaal en andere voorraad waren te vinden. De geuren in het hok streden om voorrang, waarbij de stoffige duivenlucht en de scherpe verflucht mij bekend voorkwamen, terwijl ik als jongetje de lucht van de jonge dan wel de oude jenever nog nauwelijks herkende, wel die van zware shag en pruimtabak...
In het hok van buurman Debbelman kreeg ik mijn eerste lessen in de praktische haptonomie (= haptonomiek), zonder dat het als zodanig werd benoemd, want buurman was een 'eenvoudig man'. Hij liet mij voelen hoe een duif in de hand 'licht' moest zijn en toch 'gevuld' om in de wedvlucht een goede kans te maken. De 'zware' duif is een 'dooie' duif, waarmee buurman mij het verschil liet ervaren tussen dood gewicht en levend gewicht, maar hoe is dat nu uit te leggen... ? Het beste is natuurlijk om zelf de ervaring op te doen, om zelf zo'n duif te voelen, om je eigen tastgevoel in te zetten. Tastgevoel, want daar gaat het om in de haptonomiek, het tastgevoel waarmee we verbindingen aangaan met de omgeving, waarmee we het andere en de ander ontmoeten. 'Ontmoeten' is een mooi woord, want letterlijk zegt het dat er in het ontmoeten niets 'moet' en we moeten eigenlijk allemaal wel eens iets... Soms 'moet' je naar een verjaardag en verzucht je tegen de visite met die vervelende, bemoeizuchtige familie: "Dat hebben we maar weer gehad..." Van ont-moeten is dan zeker geen sprake geweest.
Geweldige ontmoetingen had ik met buurman Debbelman in zijn fietsenhok. Het fietsenhok was zijn wereld, een plek waar hij de angst en de pijn van de grote wereld kon vergeten, die hij móest vergeten. Daar werd zijn eenzaamheid op een zijspoor gezet. Eenzaamheid die verdween op het moment dat hij zich kon verbinden met z'n eigen wereldje, zijn duiven, zijn drank. Een schrale troost? Laten wij ons troosten met verjaardagvisites, met 40-jarige huwelijken, met een staatslot of met een gewone verkering....
En heeft dit nu iets met haptonomiek te maken...? Jazeker! In de haptische, de tastgevoelige werkelijkheid geeft ons lichaam voortdurend aan of we ons kunnen verbinden met onze handelingen, met onze manier van zijn, van bestaan. Daarom kunnen we van het lichaam 'leren' hoe het met ons is, waar velen van ons zijn vergeten om naar dat lichaam, wat we zelf ook zijn, te luisteren...
